فانی فدای باقی
با سلام
دلم گرفته بود که در کتابی این مطلب را خواندم :
انسان در زندگی اولویتها را باید در نظر بگیرد و فانی ها را در مسیر باقی ها قرار دهد، نه اینکه فقط به فکر فانی ها باشد و باقی ها را در مسیر فانی قرار دهد!
به فکر فرو رفتم ، دیدم ای وای! تا حالا چند بار شده که فانی ها و باقی های زندگیم رو جابجا گذاشتم، یا نه اصلا کجا فهمیدم باقی چیه وفانی چیه؟
یه مرور کردم دیدم این مطلب مثل همون داستان جنگ عقل و عشقه، یا بهتر بگم : جدال عقل و دل!
کم پیش نیومده حرف دلم رو مقدم کرده باشم ،
کم اتفاق نیافتاده حرف عقل رو زیر پام له کرده باشمو بی تفاوت از کنارش رد شده باشم،
یه جور دیگه بگم:
ما همیشه برا اینکه بتونیم یه مسئله رو خوب درکش کنیم می ریم سراغ تاریخ؛
تاریخ برگهای زیادی داره
اگه بریم سراغ الگوهای تاریخ می بینیم از همه بهترشون همون امام های خودمون هستن
یاد امام حسین افتادم...
... آخه چطور میشه یه پدر به این راحتی دست از پسرجوان خودش بکشه و اینقدر راحت راهی بکنه بره میدون جنگ ،
البته میگن راحت، ولی من یه شعری خوندم که جگرم سوخت:
گمان مدار که گفتم برو دل از تو بریدم
نفس شمرده زدم همرهت پیاده دویدم
محاسنم به کف دست بود و اشک به چشم
گهی بخاک فتادم، گهی ز جای پریدم
هنوز العطشت میزد آتشم که ز میدان
صدای یا ابتای تورا دوباره شنیدم
... چرا امام اینکار رو کرد؟ حتما یه هدف بزرگتری داشت حتی بزرگتر از علاقه پدر به فرزند.
اگه من خودم رو حسینی میدونم چرا نمیام یه ذره مرامش رو یاد بگیرم
چرا اون که حاضر شد از تمام هستیش بگذره بخاطر اینکه یه چیز مهمتر وسط بود من چرا اینکار رو نکنم اصلا چرا من الان خلاف اونی که باید رو انجام می دم؟
چرا بعضی وقتها اونی رو که می دونم نباید بکنم انجامش میدم؟
یعنی اون موقع من میشم مثل آدمی که حاضر شده گوشت صورتش رو برای جراحی رون پاش استفاده کنه؟
از خدا می خوام هیچ وقت اون روز برام نیاد!